آیا ایمانداران باید از مرگ شریران خوشحال بشوند؟
- FacetoFace Ministry
- Jun 16
- 5 min read
Updated: Jun 29
نیکان وقتی ببینند که شریران به کیفر خود رسیده‌اند، خوشحال خواهند شدو پای‌های خود را در خون آنان خواهند شست. (مزمور باب ۵۸ آیه ۱۰)
در این آیه می بینیم که ایمانداران (نیکان) از مرگ شریران خوشحال هستند!
اما بیاییم پیش از هر تفسیری، تعریف دقیق کتاب‌مقدسی از «شریر» را پیدا بکنیم:
در کتاب‌مقدس، واژهٔ «شریر»
(בָּרָשָׁע - rashaʿ در عبری، ἀσεβής - asebēs در یونانی)
به‌طور کلی به کسی اطلاق می‌شود که:
۱. از خدا نافرمانی می‌کند
۲. بی‌ایمان است
۳. در گناه زندگی می‌کند و توبه نمی‌کند
۴. مخالف عدالت خداوند و بی‌حرمت‌کنندهٔ ارادهٔ اوست
نمونه آیات:
«شریران نه تنها خدا را نمی‌جویند، بلکه فکرهای ایشان همیشه در برابر خداست»
(کتاب مزامیر باب ۱۰ آیات ۳ تا ۴)
«شریر راه خود را ترک کند و مرد شرور افکار خویش را؛ و به سوی یهوه بازگشت نماید، و او بر وی ترحم خواهد کرد» (کتاب اشعیا باب ۵۵ آیه ۷)
«زیرا که شریران به شمشیر هلاک خواهند شد» (کتاب مزامیر باب ۳۷ آیه ۹)
«هیچ‌کس نیکو نیست، حتی یکی هم نیست» (رساله به رومیان باب ۳ آیه ۱۰)
⭑ در نهایت، هر کس که خارج از ایمان به مسیح زندگی می‌کند، از نظر کتاب‌مقدس در وضعیت شریر قرار دارد، نه لزوماً به دلیل جنایت یا ظلم، بلکه به‌دلیل جدایی از خدا و رد فیض نجات.
بخش دوم: آیا شادی از مرگ شریران جایز است؟
۱. کتاب‌مقدس از شادی خدا بر مرگ شریر سخن نمی‌گوید؛ بلکه برعکس:
«آیا من از مرگ شریر مسرورم؟ می‌گوید خداوند یهوه؛ نه بلکه از اینکه شریر از راه خود بازگشته و زنده ماند؟» (کتاب حزقیال باب ۱۸ آیه ۲۳)
«زیرا من از مرگ مردی که می‌میرد، خوشنود نیستم؛ پس توبه کنید و زنده بمانید.» (کتاب حزقیال باب ۱۸ آیه ۳۲)
⭑ خدا نمی‌خواهد شریران بمیرند، بلکه توبه کنند.
۲. پس چگونه برخی آیات مانند مزامیر شادی بر نابودی شریران را نشان می‌دهند؟
در مزامیر، شادی بر شکست یا مرگ دشمنان خدا و دشمنان قوم او، بیشتر بیان شادی بر عدالت الهی است، نه نفرت شخصی یا خوشحالی سادیستی:
«شادی خواهم کرد که یهوه مرا نجات داد؛ تمام استخوان‌های من خواهند گفت: کیست مثل تو؟» (کتاب مزامیر باب ۳۵ آیه ۹)
«شریر، شمشیر کشید و کمان را نهاد تا فقیر و مسکین را بیندازد... اما شمشیرشان بر دل خودشان فرو خواهد رفت» (کتاب مزامیر باب ۳۷ آیات ۱۴ تا ۱۵)
در این موارد، شادی نه از مرگ شخصیِ دشمن، بلکه از اجرای داوری عادلانهٔ خداست.
۳. در عهد جدید، تاکید بر محبت و دلشکستگی برای گمشده‌هاست، نه شادی بر نابودی آنها:
«دشمنان خود را محبت نمایید و برای کسانی که شما را جفا رسانند دعا کنید» (انجیل متی باب ۵ آیه ۴۴)
«زیرا پسر انسان نیامده تا جان‌های مردم را هلاک سازد، بلکه تا آنها را نجات دهد» (انجیل لوقا باب ۹ آیه ۵۶)
⭑ در مسیح، ما دعوت به شفقت، دعا، و بشارت برای گناهکاران داریم، نه قضاوت نهایی یا لذت از مرگ آنان.
نتیجه‌گیری اول:
۱. شریر در کتاب‌مقدس فقط دیکتاتورها و جنایت‌کاران نیستند، بلکه هر انسان بی‌ایمان که از نجات در مسیح جداست.
۲. اما وظیفهٔ ما داوری نهایی نیست. ما موظف به محبت، دعا و شهادت هستیم.
۳. شادی از اجرای عدالت خدا در جهان و داوری نهایی او در قیامت جایز است، ولی شادی شخصی از مرگ یک انسان (حتی شریر) با قلب مسیح سازگار نیست.
۴. اگر از مرگ هر غیرمسیحی دیگری شاد می‌شویم، باید قلب خود را در نور صلیب بررسی کنیم، نه با عقل اخلاقی انسان‌محور.
پرسش: یعنی من باید از عدالت خداوند برای یک آدم معمولی غیر مسیحی شاد بشوم و عدالت خداوند برای خامنه ای رهبر دیکتاتور بر فرض هم شاد بشوم؟
خیر، نباید از مرگ هیچ انسان غیرمسیحی شاد بشویم – چه یک «آدم معمولی» باشد، چه بر فرض «خامنه ای» رهبر دیکتاتور ایران. چرا؟ زیرا
⭑ شادی ما باید به‌خاطر عدالت خدا باشد، نه مرگ شخص.
توضیحات بیشتر برای درک مطلب:
۱. عدالت خدا مایهٔ شکرگزاری است، نه شادمانی از نابودی دیگران
کتاب‌مقدس بارها تعلیم می‌دهد که ما از برقراری عدالت خداوند باید شکرگزار و متواضع باشیم، اما نه اینکه از هلاکت انسان‌ها خوشحال باشیم.
حتی وقتی عدالت خدا در داوری بر شریران اجرا می‌شود، دل مسیحی واقعی نباید پر از شادی، بلکه پر از ترس خدا و فروتنی باشد:
«با ترس و لرز نجات خود را به عمل آورید» (رساله فیلیپیان باب ۲ آیه ۱۲)
«ای خداوند، اگر گناهان را مراقبت نمایی، کیست که بتواند بایستد؟» (کتاب مزامیر باب ۱۳۰ آیه ۳)
۲. خوشی حقیقی از نجات است، نه نابودی
عیسی گفت:
«شادی در آسمان برای یک گناهکار توبه‌کننده بیشتر است تا برای نود و نه عادلی که احتیاجی به توبه ندارند» (انجیل لوقا باب ۱۵ آیه ۷)
⭑ مسیحیان فراخوانده شده‌اند که برای نجات گناهکار دعا کنند، نه اینکه برای نابودی‌شان دست بزنند.
۳. صدام، خامنه‌ای رهبر دیکتاتور یا یک «آدم معمولی»؛ داوری با خداست، دل ما باید بسوزد
اگر صدام حسین، یا خامنه ای رهبر دیکتاتور یا هر فرد ظالمی، بدون ایمان مرده باشد، ما باید بترسیم، نه خوشحال شویم.چرا؟ چون این یادآوری است که انسان بدون مسیح گم‌گشته است، و این شامل تمام مردم بدون ایمان می‌شود – از ظالم گرفته تا «آدم خوب» در نظر مردم.
«زیرا همه گناه کرده‌اند و از جلال خدا قاصر می‌باشند» (رساله رومیان باب ۳ آیه ۲۳)
⭑ داوری ابدی، امری وحشتناک است. (عبرانیان ۱۰:۳۱)
۴. پس شادی از چه چیز مجاز است؟
شادی از اینکه عدالت خدا برقرار است، بدون شادمانی از هلاکت شخصی دیگران
شادی از اینکه شرارت متوقف شده (در این دنیا)
اما با دلشکستگی و فروتنی از اینکه روحی به ابدیت بدون نجات رفت
نتیجه نهایی درباره شادی از مرگ شریران (بر اساس تعلیم کتاب‌مقدس)
۱. نباید از مرگ حتی بدترین شریران خوشحال شویم.
عیسی مسیح ما را فراخوانده تا حتی دشمنان خود را محبت کنیم و برای آنان دعا کنیم (متی ۴۴:۵). کتاب‌مقدس صریحاً می‌گوید که خدا از مرگ شریر خوشحال نیست، بلکه می‌خواهد که توبه کند و زندگی یابد (حزقیال ۱۳:۱۸). بنابراین، اگر ما از مرگ یک گناهکار—اگر ظالم باشد—شاد شویم، در واقع در تضاد با فکر خدا عمل کرده‌ایم.
۲. باید از عدالت خدا شکرگزار باشیم – اما بدون شادی از نابودی انسان‌ها.وقتی عدالت الهی اجرا می‌شود، ما از اینکه خدا بی‌تفاوت نیست و با شرارت مقابله می‌کند شکر می‌گوییم. اما شادمانی ما باید بر تحقق اراده خدا متمرکز باشد، نه بر نابودی ابدی انسان‌ها. شادی ما باید از این باشد که ظلم پایان یافته، نه اینکه کسی برای همیشه گم شده است.
۳. نه، تفاوتی ندارد آدم «معمولی» باشد یا «دیکتاتور»؛ چون مرگ بدون نجات، همیشه یک تراژدی است.
از نگاه کتاب‌مقدس، هر انسان بدون ایمان به مسیح در وضعیت شریرانه قرار دارد (رومیان ۱۲-۱۰:۳). چه شریر باشد، چه یک شهروند عادی بی‌ایمان، اگر بدون مسیح از دنیا برود، نتیجه یکی است: جدایی از خدا. این نه‌تنها جای شادی ندارد، بلکه باید ما را به زاری و دعا برای بازماندگان و دیگر گمشدگان سوق دهد.
۱۷ وقتی دشمنانت دچار مصیبت می‌شوند، خوشحال نشوو هنگامی که می‌افتند، شادی نکن، ۱۸ مبادا خداوند این کار تو را ببیند و در نظرش ناپسند آیدو از مجازات آنها دست بردارد.
امثال سلیمان ۲۴
Comments