آیا عبرانیان شش درباره مرگ نجات یافتگان می گوید؟
چگونه این آیات از عبرانیان را توضیح بدهیم؟ ظاهر امر این است که این آیات به افرادی اشاره می کند که ایماندار هستند و تولد تازه دارند.
زیرا آنانی که یک بار منوّر گشتند و لذّت عطای آسمانی را چشیدند و شریک روح‌القدس گردیدند،
و لذّت کلام نیکوی خدا و نیروهای عالم آینده را چشیدند،
اگر بیفتند، غیر ممکن است که ایشان را بار دیگر برای توبه تازه سازند، در حالتی که پسرِ خدا را برای خود باز مصلوب می‌کنند و او را بی‌حرمت می‌سازند.
زیرا زمینی که بارانی را که بارها بر آن می‌افتد، می‌خورد و گیاهان نیکو برای استفادۀ کسانی که به‌خاطر آنها کشت شده است، از خدا برکت می‌یابد.
امّا اگر خار و خس می‌رویاند، طرد شده و نزدیک به لعنت و در آخر، سوخته می‌شود.
امّا ای عزیزان در حقّ شما چیزهای بهتر و قرین نجات را یقین می‌داریم، هر چند بدینطور سخن می‌گوییم.
عبرانیان ۴:۶-۹
۰۰۰
نویسنده در این آیات این افراد را با کمک چند مضمون توصیف می کند: «منور شدگان»، «لمس کنندگان لذات آسمانی»، «کسانی که در روح القدس شریک شده اند»، «کسانی که طعم نیکو کلام خدا را چشیده اند»، «و در سقوط شده اند». در واقع، به نظر می رسد که این کلمات برای نشان دادن وضعیت کسانی است که قبل از افتادن نجات اشته اند.
بیایید هر یک از این توضیحات را یک به یک بررسی کنیم.
الف. در نظر گرفتن عبارات کلیدی
۱. «منور شده اند» (τοὺς ἅπαξ φωτισθέντας).
این عبارت نشان می دهد که یهودیان در حقیقت با انجیل تعلیم یافته اند و این انجیل و خبر خوش تنها با ادراک عقلی آنها همراه بوده است و نه ادراک قلبی و تولد تازه. این بدان معنی است که آنها در مقطعی از زندگی خود انجیل را شنیده و آن را درک کردند. اما آنها آن را به دل نپذیرفتند (رومیان ۱:۳-۲؛ همچنین خروج ۶:۱۹؛ ۱:۲۱؛ تثنیه ۷:۴؛ ۱۲:۱۰-۱۳؛ ۲:۳۳-۴؛ دوم سموئیل ۲۳:۷؛ اول پادشاهان ۳:۲؛ اشعیا ۶:۶۱؛ نحمیا ۱۳:۹؛ رومیان ۱۸:۲؛ غلاطیان ۱۹:۳).
توضیحات:
اولا، آیه ۶ می گوید که آنها دیگر نمی توانند به توبه تجدید شوند، زیرا آنها "لغزش می کنند"، آنها "پسر خدا را دوباره برای خود مصلوب می کنند و او را بی حرمت می کنند." این سخنی است در مورد افرادی که امیدی به نجاتشان نیست. ظاهراً در نتیجه بی ایمانی سرسختانه، آنها قبلاً توسط خدا قضاوت می شوند، مانند نسل یهودیان در روزگار موسی که قلب های خود را سخت کردند و به سرزمین موعود وارد نشدند (عبرانیان ۷:۳-۱۰، ۱۶-۱۹).
ثانیاً، این افراد با زمینی که خار و خار تولید می کند (آیه ۸) تشبیه و مقایشه می شوند که نفرین و سوخته خواهند شد. (متی ۱۸:۱۳-۲۳).
ثالثاً، این آموزه که می‌تواند در یک ایمانداری که تولد تازه دارد روندی معکوس آغاز شود تا به بی ایمانی برسد، که از حالت عادل شمرده شدگی به حالت محکومیت، از حالت بخشش به حالت گناه، از وضعیت زندگی روحانی به حالت محکومیت منتهی شود. مرگ روحانی، از حالت «در مسیح» به حالت «خارج از مسیح»، از حالت برکت و جایهای آسمانی (افسسیان ۳:۱) تا حالت نفرین و طردشدگی کامل - با تعلیم انجیل در مورد از دست ندادن نجات یا پایداری مقدسین در تضاد است. (ر.ک. عبرانیان ۹:۶؛ عبرانیان ۲۰:۱۳-۲۱؛ رومیان ۱:۵-۲۰؛ ۲۳:۶؛ ۱:۸-۳۸و غیره).
و چهارم، این موضوع با تعلیم مسیح در مَثَل ۴ زمین مطابقت دارد (لوقا ۱۳:۸). «و آنانی که بر سنگلاخ هستند، کسانی می‌باشند که چون کلام را می‌شنوند، آن را به شادی می‌پذیرند و اینها ریشه ندارند؛ پس تا مدّتی ایمان دارند و در وقت آزمایش، مرتد می‌شوند.» در این مثل، هر چهار نوع زمین کلام را شنیدند، اما فقط «خاک خوب» میوه داد. دقیقا آن زمین تعیین شده بود تا کلام را در دل نگاه دارد (لوقا ۱۵:۸).
۲. کسانی که لذت عطای آسمانی را چشیدند
(γευσαμένους τε τῆς δωρεᾶς τῆς ἐπουρανίου).
۱. این یکی دیگر از موارد هشدار دهنده می باشد. واژه «چشیده» (γεύομαι) به معنای تجربه کردن چیزی، شناختن چیزی از روی احساس یا تجربه است. به عنوان مثال، دراول سموویل ۴۳:۱۴می گوید که یوناتان طعم عسل را چشید. یوحنا ۹:۲ در مورد اینکه رئیس مجلس شراب را چشید. این کلمه به صورت مجازی نیز به کار می رود. به عنوان مثال، در عبرانیان ۹:۲ می گوید که مسیح طعم مرگ چشید. (متی ۲۸:۱۶؛ مرقس ۱:۹؛ لوقا ۲۷:۹؛ یوحنا ۵۲:۸ را ببینید).
۲.با توجه به کانتکست و موضوع آیه، کسانی که نویسنده پیام خطاب به آنهاست، به نوعی طعم عطای آسمانی را تجربه کرده اند. آنها در یک تجربه شگفت انگیز از یک عطای آسمانی شرکت کردند. اما این عطا چیست؟ و چه زمانی اتفاق افتاد؟ از آنجایی که این پیام خطاب به یهودیان است، منطقی است که آن را به مرزهای آنها و در کانتکست قوم یهود محدود کنیم.
دو گزینه ممکن وجود دارد.
الف) اول، در دوران خدمت موسی در بیابان اتفاق افتاد، زمانی که یهودیان برکات معجزه آسایی را از جانب خداوند تجربه کردند، هنگامی که برای آنها منا و بلدرچین فرستاده شد، از سنگ آب داده شد و غیره.
ب) ثانیاً، در طول خدمت مسیح و رسولان اتفاق افتاد. بسیاری از یهودیان در طول خدمت زمینی خداوند در آن برکات آسمانی که مسیح برای آنها فرستاد شرکت مستقیم شرکت داشتند:
- شفاها،
- رستاخیز مردگان،
- غذا دادن به افراد بسیار
- اخراج ارواح
- قدرت‌ها و نشانه‌های مشابهی پس از روز پنطیکاست توسط شاگردان عیسی مسیح که در میان یهودیان و سپس شخص پولس در میان غیریهودیان خدمت می‌کردند، نشان داده شد.
در نتیجه، طبیعی‌تر به نظر می‌رسد که نویسنده، در زیر عبارت «کسانی که لذت عطای آسمانی را چشیدند»، به آنچه در ایام مسیح و سپس رسولان او رخ داد اشاره کند. همه اینها شواهدی علیه یهودیان بود، زیرا آنها خودشان مستقیماً در تمام این اتفاقات شرکت داشتند. و باید بگوییم که تجربه این نوع موهبت به منزله نجات نیست (ر.ک. یوحنا ۳۰:۸-۵۹، ۸:۱۶؛ اعمال رسولان ۵۱:۷).
۳. "کسانی که شریک روح القدس شده اند"
۱. کلمه «شرکت کنندگان» (μέτοχος) می تواند به معنای «همراهان» یا «همکاران» باشد (لوقا۷:۵). ایده و اصطلاح "مشارکت" در عبرانیان ۱:۳ نیز یافت می شود. (بنابراین، ای برادران مقدّس که در دعوت آسمانی شریک هستید) و ۱۴:۳("ما در مسیح شریک شدیم")، که در آن واضح است که کلام در مورد مشارکت روحانی در برکات روحانی صحبت می کند.
۲. اما سیاق بلافصل در معنای این کلمه تعیین کننده است. ما قبلاً در بالا مشخص کردیم که ما در مورد یهودیانی صحبت می کنیم که طعم "عطیه آسمانی" را که در خدمت مسیح و رسولان آشکار شد، تجربه کردند. حال عبارت «شرکت کنندگان روح القدس» کمی بر معنای عبارت قبلی بسط می یابد و روشن می کند که آنها با عمل روح القدس عطای آسمانی را لمس کرده اند.
۳. مهم است که بگوییم تمام کارهایی که مسیح و رسولان بر روی زمین انجام دادند به وسیله قدرت روح القدس انجام شد. (متی ۱۸:۱۲-۳۲؛ لوقا ۲۲:۳؛ ۱۴:۴؛۱۸؛ اعمال رسولان ۳۸:۱۰؛ اشعیا ۲:۱۱؛ ۴۲:۱؛ ۱:۶۱-۳؛ اعمال رسولان ۲۲:۲؛ یوحنا ۳۴:۳ و غیره را ببنید. و یهودیان در فعالیتهای روح القدس در خدمت مسیح و رسولان شرکت کردند.
۴. کسانی که و لذّت کلام نیکوی خدا و نیروهای عالم آینده را چشیدند،
۱. «لذّت کلام نیکوی خدا» قبلاً اشاره کردیم که یهودیان از این جهت که کلام خدا به آنها سپرده شده بود، برتری زیادی نسبت به غیریهودیان داشتند (رومیان ۱:۳-۲؛ تثنیه ۷:۴-۸؛ نحمیا ۱۳:۹؛ عبرانیان ۱:۱-۲).
۲. «نیروهای عالم آینده» نشان دهنده آن آثاری است که نزدیک شدن به ملکوت خدا را نشان می دهد، زیرا «نیروی آینده» چیزی جز پادشاهی مسیح نیست. در اینجا نویسنده به یهودیانی اشاره می کند که پسر خدا نزد آنها آمد و در میان آنها زندگی کرد و نشانه ها و شگفتی هایی انجام داد و بدین ترتیب تأیید کرد که او مسیح واقعی است. آنها خدمت او را لمس کردند، آنها تعالیم او را در مورد پادشاهی خدا شنیدند. اما در نهایت او را رد کردند و در اصل خودشان رد شدند. (ر.ک. یوحنا ۱۱:۱؛ اعمال رسولان ۲۵:۳-۲۶؛ ۵۱:۷-۵۲؛ ۲۶:۱۳، ۴۶؛ رومیان ۱:۹-۵؛ ۸:۱۵؛ غلاطیان ۴:۴-۵؛ اشعیا ۲:۵۳-۳؛ لوقا ۱۴:۱۹؛ 20و غیره).
۳. بنابراین، نویسنده رساله بار دیگر از برادران خود می خواهد که به آنچه می شنوند توجه کنند، تا از کسانی که در بیابان با موسی بودند الگو نگیرند (عبرانیان ۱۲:۳-۱۹). اعمال خدا را دید، سخنان او را شنید، اما خدا را رد کردند و وارد سرزمین موعود نشدند. و اینکه مانند کسانی نباشند که در زمان مسیح و رسولان چیزهای بزرگ و شگفت انگیزی دیدند، اما او را رد کردند. که باعث ((افتادن)) آنها شد. (آیه ۶ بخش اول).
۴. بنابراین، در آیه ۶، او می نویسد که "غیر ممکن است... که با توبه تازه یا تجدید گردند"، یعنی هدایت آنها به نجات، زمانی که "پسر خدا را دوباره در خود مصلوب کنند و او را بی حرمت کنند." و در ادامه این افراد را به زمینی تشبیه می شوند که خار تولید می کند که بی ارزش است و در آستانه لعنت (آیه ۸ بخش دوم).
ب: استدلال های دیگری که ثابت می کنند آنها أصلا نجات یافته نبودند
۱. در آیه ۶ بخش اول می‌گوید که در زمان نگارش این مقاله، آنها «می‌افتند» (ر.ک. عبرانیان ۱۲:۳؛ ۲۵:۱۲؛ لوقا ۱۳:۸؛ غلاطیان ۴:۵؛ اول تیموتائوس ۱:۴).
۲. در آیه ۶ بخش دوم نوشته شده است که «غیر ممکن است با توبه تازه شوند».
۳. در آیه ۶ بخش سوم آمده است که «دوباره پسر خدا را برای خود مصلوب می‌کنند و او را بی حرمت می کنند».
۴. در آیات ۷-۸ مثالی از زمینی که خار و خس می آفریند، بی ارزش و نزدیک به لعنت ذکر شده است. به نظر می رسد که این تصویر به این افراد اشاره دارد.
ج. پس چرا نویسنده رساله این کلمات را می نویسد؟
اول، به منظور هشدار دادن به آنها در مورد خطر رد کلام خدا، که از طریق خود خداوند و رسولان با آنها صحبت کرد (عبرانیان ۲:۲-۴؛ عبرانیان ۷:۳-۱۱؛ ۱:۴-۲، ۱۲-۱۳).
دوم. اینکه آنها را از بازگشت به یهودیت برحذر بدارد. هنگامی که یک بت پرست از خدا مرتد شد، به آن بت هایی که قبلاً از آنها روی آورده بود بازگشت می کند. اما هنگامی که یک یهودی از باور ایمانی (مسیحی اش) بازگردد، به یهودیت بازگشت می کند (رجوع کنید به غلاطیان ۱:۳-۳). به همین دلیل، نویسنده هشدار می دهد: "بنابراین، با رجوع اصول اولیه آموزه مسیح، به کمال گام برداریم..." (عبرانیان ۱:۶-۳). او به آنها یادآوری می کند که نیازی به توقف در مبانی عهد عتیق و تکرار آنچه فقط برای پایه انجیل بود وجود ندارد.
ثالثاً، نویسنده می‌خواهد بار دیگر به خوانندگان خود یادآوری کند که عهد عتیق به طور کامل به مسیح، کاهن اعظم و ملکیصدق اشاره می‌کند (به پیدایش ۱۸:۱۴؛ عبرانیان ۶:۵، ۱۰؛ ۲۰:۶؛ ۲۸:۷ مراجعه کنید). آنها این موضوع را درک نکردند.
در نهایت در آیه ۹ می گوید یقین دارد که این آیات برای اعضای کلیسا و متولدین به روح القدس نمی باشد:
امّا ای عزیزان در حقّ شما چیزهای بهتر و قرین نجات را یقین می‌داریم، هر چند بدینطور سخن می‌گوییم.
