دعای اندوهناک
اشعیا با استفاده از زبان نبوتی دربارۀ عیسی اینگونه نوشت: «خوار و مردود نزد آدمیان، مرد دردآشنا و رنجدیده» (اشعیا ۳:۵۳). هرچند این کلمات مشخصۀ کل زندگی او می‌باشند، اما در باغ جتسیمانی به اوج خود رسید، هنگامی که عیسی دعا کرد: «ای پدر من، اگر ممکن است این جام از من بگذرد، اما نه به خواست من، بلکه به ارادۀ تو» (متی ۳۹:۲۶). لوقا به ما می‌گوید که عیسی در چنان اندوهی به سر می‌برد که همچنان که دعا می‌کرد «عرقش همچون قطرات خون بر زمین می‌چکید» (لوقا ۴۴:۲۲).
چه عاملی باعث بروز چنین اندوه و دردی شد؟
چرادعا کرد که اگر ممکن است از آن جام ننوشد (یوحنا ۱۱:۱۸)؟ چه چیزی درون آن پیاله بود که وقتی به نوشیدن آن فکر می‌کرد، دچار رنج و اضطراب شد؟ به طور طبیعی جام عیسی را با مصلوب شدن ارتباط می‌دهیم و فکر می‌کنیم که او داشت دعا می‌کرد که از مرگ خفت بار صلیب رهایی یابد. در حقیقت، جام به صلیب مربوط بود، اما هنوز به یک سوال پاسخ نداده‌ایم: درون جام چه بود؟
در عهدجدید و عهدقدیم، جام اغلب استعاره‌‌ای است برای غضب خدا (مزمور ۸:۷۵؛ اشعیا ۱۷:۵۱، ۲۲؛ ارمیا ۱۵:۲۵؛ حبقوق ۱۶:۲؛ مکاشفه ۹:۱۴-۱۰). بنابراین، جامی که عیسی از خوردن آن بیمناک بود، از غضب خدا آکنده بود. عیسی در باغ جتسیمانی با جدیت به آن جام خیره شده بود- جامی که روز بعد، به هنگام مصلوب شدن در غم و دردی آزار دهنده از آن نوشید.
اما این رنجی فیزیکی نبود که عیسی از آن وحشت داشت، گرچه هولناک بود؛ اما این رنجی روحانی بود که پیش بینی کرده بود و تا قطرات تلخ و آخر جام غضب خدا نوشید، غضبی که در واقع ما لایق آن بودیم. این قضیه ما را به یک موضوع دشوار در کتاب مقدس هدایت می‌کند، موضوعی که بسیاری از دانشمندان کتاب مقدسی رد نموده و اکثر قریب به اتفاق ما نادیده گرفته‌ایم. ما دوست نداریم دربارۀ غضب خدا فکر کنیم. چرا؟
شاید می‌ترسیم به اصطلاح «غضب خدا» فکر کنیم به دلیل احساسات خشونت بار و رفتار مخربی که همیشه در مورد اصطلاح غضب وجود دارد، هنگامی که آن را در مورد انسانهای گناهکار به کار می‌بریم. به احتمال زیاد، نمی‌خواهیم فکر کنیم که همسایگان و بستگان خوب و مهربانمان مورد غضب خدا قرار گیرند، اما این تصور را در مورد بی‌ایمانان داریم.
اما اگر کتاب مقدس را جدی می‌گیریم، باید موضوع غضب خدا را نیز جدی بگیریم. این موضوعی است که هم در عهدقدیم و هم عهدجدید وجود دارد. یکی از الهیدانان اظهار داشته که در کتاب مقدس بیش از ۵۸۰ بار به غضب خدا اشاره شده است. در مورد عهدجدید چطور؟ بعضی مردم تعلیم می‌دهند که موضوع خشم خدا در عهدجدید ناپدید شده و تنها مظاهر نگرش خدا نسبت به انسان، محبت و رحمت اوست.
عیسی این مفهوم را به وضوح رد می‌کند. او در یوحنا ۳۶:۳ می‌گوید:
«آن که به پسر ایمان دارد، حیات جاویدان دارد؛ اما آن که از پسر اطاعت نمی‌کند، حیات را نخواهد دید، بلکه خشم خدا بر او برقرار می‌ماند.»
پولس پیوسته در مورد غضب خدا نوشت (مثلاً در رومیان ۱۸:۱؛ ۵:۲؛ ۹:۵؛ افسسیان ۳:۲؛
کولسیان ۶:۳). در آخر، کل کتاب مکاشفه در مورد غضب خدا در آینده به ما هشدار می‌دهد (۱۶:۶؛ ۱۰:۱۴؛ ۱۹:۱۶؛ ۱۵:۱۹).
چه عاملی غضب یا خشم خدا را تحریک می‌کند؟ گناهان ما. مهم نیست که گناهانمان چقدر کوچک یا بی‌اهمیت است، تمام گناهان تجاوز از شکوه و اقتدار حاکمانۀ خداست. خدا به خاطر بی‌عیب بودن طبیعت اخلاقی‌اش، نمی‌تواند حسی جز نفرت به گناه داشته باشد- تمام گناهان، حتی اگر به چشم ما بسیار کوچک باشند. این غضب خدا نسبت به گناهانمان بود که عیسی آن شب در آن جام دید و با دردی جانکاه نسبت به آن واکنش نشان داد.
پس عیسی به جای ما از جام غضب خدا نوشید. او غم روحانی غیرقابل تصوری را که ما لایقش بودیم، تحمل نمود تا از غضب خدا در امان بمانیم. هرگز نمی‌توانیم دعای غمناک عیسی در باغ جتسیمانی را درک کنیم؛ هرگز نمی‌توانیم عرقهای او را که مانند قطرات خون می‌چکید، بفهمیم مگر اینکه با تمام وجودمان درک کنیم که عیسی به غضب خدا چشم می‌دوخت، غضبی که ما مستحقش بودیم.
اصطلاح الهیاتی که برای عمل نوشیدن جام از سوی عیسی به کار می‌رود، کفاره یا فرونشاندن خشم می‌باشد. این اصطلاح در لغتنامۀ امروزی به معنای «آرام کردن» یا «تسکین دادن» می‌باشد. به نظر من این تعاریف حق مطلب را در مورد مسیح ادا نمی‌کند زیرا بیانگر آرام کردن یا نرم کردن غضب خدایی خاطی می‌باشد. عیسی غضب خدا را نرم نکرد- آن را متحمل شد؛ آن را مثل آتش خاموش نکرد، بلکه خشم کامل و افروختۀ خدا بر ضد گناه را بر خود گرفت. در ادامۀ این استعاره، جام غضب خدا را تا آخرین قطرۀ تلخ آن نوشید. بنابراین، برای ما که ایمان داریم، جام غضب خدا خالی است.
ما داستان جتسیمانی و مصلوب شدن مسیح را اغلب مواقع می‌خوانیم تا جایی که احتمالاً پیش پا افتاده می‌شود. اگر این موضوع برای ما صحت داشته باشد، باید توبه کنیم. آمین که اگر دوباره دعای دردناک عیسی را خواندیم، به خودمان یادآوری کنیم که این خشم و غضب خدا به ضد گناه بود که او را دچار چنین درد و اندوه غیرقابل تصوری کرد.
رویای آشتی پارس زبانان با عیسی مسیح
