بهترین متخصصین الاهیات در گذشته و حال، بر سر این پرسش که آیا عیسای مسیح می‌توانست گناه کرده باشد با هم اختلاف داشته اند. من معتقدم از آنجا که عیسای مسیح یک انسان کامل بود، برای او امکان داشت که گناه کند. بدیهیست که طبیعت الاهی نمی‌تواند گناه کند؛ اما اگر طبیعت الاهی مسیح مانع گناه کردن او می‌شد، مطابق این معنا آیا او به عنوان انسان ثانویه از قانون خدا اطاعت می‌کرد؟ در زمان تولدش، طبیعت انسانی عیسی، با توجه به قابلیت‌های اخلاقی‌اش، دقیقا به مثابۀ آدم قبل از نزولش بود. عیسی آنچه را که آگوستین آن را توانایی گناه کردن (posse peccare) و عدم توانایی گناه کردن (posse non peccare) می‌نامید داشت. آدم گناه کرد، عیسی نه. شیطان با همۀ قدرتش، هر کاری را برای تباهی مسیح و اغوا کردنش برای گناه انجام داد، و این تلاش بیهوده‌ای بود که او سعی می‌کرد یک طبیعت الاهی را به گناه وسوسه کند. شیطان تلاش نمی‌کرد خدا را به گناه بکشد، او تلاش می‌کرد طبیعت انسانی عیسی را به گناه بکشد، چنانکه او قابلیت این را نداشته باشد که نجات‌دهنده باشد.
من فکر می‌کنم باور داشتن به اینکه طبیعت الاهی عیسی،
گناه کردن طبیعت انسانی او را غیر ممکن می‌ساخت، اشتباه است.
در همین زمان، مسیح به شکل منحصر به فردی به وسیلۀ روح‌القدس تقدیس و به خدمت گرفته شده بود. برای گناه کردن، شخص باید میل به گناه داشته باشد. اما طبیعت انسانی عیسی، در سراسر زندگی‌اش، با غیرتی برای عدالت، مشخص شده بود. او گفت: «خوراک من این است که ارادۀ فرستندۀ خود را به جا آورم و کار او را به کمال رسانم. (یوحنا ۴: ۳۴). مادامی که عیسی تمایلی به گناه نداشت، گناه نکرد. ممکن است من اشتباه کنم، اما فکر می‌کنم باور داشتن به اینکه طبیعت الاهی عیسی، گناه کردن طبیعت انسانی او را غیر ممکن می‌ساخت، اشتباه است. اگر مورد این بود، وسوسه، آزمایش‌ها و فرض مسئولیت او نسبت به آدم اولیه، همه نوعی بازی بودند. این موقعیت، از صحت تمامیت طبیعت انسانی محافظت می‌کند، زیرا این طبیعت انسانی بود که رسالت آدم ثانویه را به نمایندگی از ما بر خود گرفت. این طبیعت انسانی بود که به شکل منحصر به فرد، فرای هر مقیاس، به وسیلۀ روح‌القدس، به روغن تدهین شد.
برگرفته از کتاب
حقایقی که اقرار می کنیم: راهنمای فرد عامی به اقرارنامۀ ایمان وست مینستر نوشتۀ آر. سی. اسپرول
